Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Όλυμπος. Το βουνό των Θεών!

Ό "Θρόνος του Δία", στο πρώτο φως της Ανατολής

Μπορεί ο ορειβάτης Χρήστος Κάκκαλος, να ήταν ο πρώτος που κατάφερε να κατακτήσει το «Μύτικα», την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, στις 2 Αυγούστου του 1913, ωστόσο, κάθε φορά που κάποιος καταφέρνει να πατήσει την κορυφή του μυθικού «Βουνού των Θεών», νιώθει πως έχει πετύχει έναν ξεχωριστό άθλο.
Η ανάβαση στον Όλυμπο είναι μία ξεχωριστή εμπειρία που μόνο όταν τη βιώσει κάποιος μπορεί να την καταλάβει. Οι διαδρομές είναι φανταστικές, το τοπίο έχει έντονες εναλλαγές και η αίσθηση του να πεζοπορείς στο ιερό βουνό των αρχαίων Ελλήνων είναι απλά… απερίγραπτη.

Σκαρίφημα των διαδρομών

1η διαδρομή («Πριόνια» «Μύτικας»)

Ο καταρράκτης στα "Πριόνια"
Φτάνουμε με όχημα στα «Πριόνια» (1.100 μ. υψόμετρο, 18 χλμ. από Λιτόχωρο). Με τον καταρράκτη του ποταμού Ενιπέα να αποτελεί ξεχωριστή πινελιά στο μαγευτικό τοπίο της χαράδρας, ξεκινάμε την ανηφορική διαδρομή, πεζοπορώντας κατά μήκος του καλοσυντηρημένου διεθνούς μονοπατιού «Ε4» και μπαίνουμε στον Εθνικό Δρυμό του Ολύμπου.

Το "Δάσος της Σιωπής"
Κινούμαστε μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος οξιάς, το περίφημο «Δάσος της Σιωπής», όπου κυριαρχεί η απόλυτη γαλήνη. Περνάμε τον «Μαυρόλογγο», το ρέμα που κατεβαίνει από το «Χονδρό Μεσοράχι» και καταλήγει στα «Πριόνια» και φτάνουμε στο ορειβατικό «Καταφύγιο Α» ή «Σπήλιος Αγαπητός», γνωστότερο σαν καταφύγιο Ζολώτα (2.100 μ.), αφού έχουμε πεζοπορήσει για περίπου 3 ώρες.

Το "Καταφύγιο Α"
Το πολύ οργανωμένο για τα Ελληνικά δεδομένα «Καταφύγιο Α» ανήκει στην Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης. Λειτουργεί από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο και μπορεί να εξυπηρετήσει μέχρι 90 άτομα (τηλ. 23520.81800). Μόνιμος κάτοικός και ψυχή του καταφυγίου είναι ο εμβληματικός και σεβάσμιος βετεράνος οδηγός του Ολύμπου, κ. Κώστας Ζολώτας.

Ανάβαση για τη "Σκάλα"
Από το «Καταφύγιο Α» χρειαζόμαστε περίπου άλλες 3 ώρες για να φτάσουμε στο Μύτικα, μέσω της κορυφής «Σκάλα». Το μονοπάτι ξεκινά πίσω από το καταφύγιο. Ακολουθούμε τη σήμανση (κόκκινα σημάδια με μπογιά) και σε 45 λεπτά φτάνουμε σε διασταύρωση. Το μονοπάτι στα δεξιά μας οδηγεί στα «Ζωνάρια», εμείς όμως συνεχίζουμε ευθεία και σε άλλη 1 ώρα και 45 λεπτά φτάνουμε στη «Σκάλα» (2.866 μ.), από όπου έχουμε θαυμάσια θέα προς τον «Μαυρόλογγο» και τις κορυφές «Σκολιό» (2.912 μ.) και «Άγιος Αντώνιος» (2.909 μ.). Κάτω μας είναι τα «Καζάνια», ένα ιλιγγιώδες βάραθρο εκατοντάδων μέτρων, μέσα από το οποίο βγαίνουν σύννεφα, όπως οι καπνοί από ένα τσουκάλι που σιγοκαίει.

Ο "Μύτικας", από τη "Σκάλα"
Από τη «Σκάλα» προς το «Μύτικα», ακολουθούμε τα σημάδια και περνάμε με προσοχή το πέρασμα της «Κακόσκαλας». Ανεβαίνουμε στο βράχο του «Παραμύτικα» και μετά λίγο σκαρφάλωμα ακόμα και φτάσαμε στο «Μύτικα». Η πινακίδα γράφει 2.918 μέτρα υψόμετρο. 

Στην κορυφή!
Από εδώ, αν μας κάνει το χατίρι ο καιρός, μπορούμε να αγναντέψουμε τη μισή Ελλάδα και να νιώσουμε λιγάκι σαν... το Δία. Φεύγοντας, δεν ξεχνάμε να υπογράψουμε στο βιβλίο επισκεπτών της κορυφής. Από τη «Σκάλα» μέχρι το «Μύτικα» θα χρειαστούμε περίπου 1 ώρα.

Τα "Ζωνάρια" και από πάνω ο "Μύτικας"
Εναλλακτική διαδρομή από το «Καταφύγιο Α» για το «Μύτικα» είναι το «Λούκι». Ανεβαίνοντας τη ράχη που ανεβαίνει από το «Καταφύγιο Α» προς τη «Σκάλα», φτάνουμε στη διασταύρωση και ακολουθούμε τη δεξιά διακλάδωση, βαδίζοντας πάνω στο στενό μονοπάτι, το οποίο μας οδηγεί στα περίφημα «Ζωνάρια». Τραβερσάρουμε προσεκτικά, έχοντας στα αριστερά μας τις ψηλές κορυφές και στα δεξιά μας εκατοντάδες μέτρα… χάους. Μπροστά μας διακρίνεται το εντυπωσιακό «Οροπέδιο των Μουσών», με τα δύο του καταφύγια «Γιόσος Αποστολίδης» και «Χρήστος Κάκκαλος». Οι πινακίδες με τις απαραίτητες προειδοποιήσεις, ότι στο συγκεκριμένο μέρος, αρκετά χρόνια πριν, σκοτώθηκαν ορειβάτες, δεν μας αφήνουν να χαλαρώσουμε.

Τα "Μυτίκια" στη βάση του "Λουκιού"
Φτάνουμε στη βάση του «Λουκιού» που οδηγεί στην κορυφή και αρχίζουμε το σκαρφάλωμα, ανάμεσα στα «Μυτίκια», ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα, μυτερών βράχων που ορθώνονται γύρω μας. Στα πρώτα 30 – 40 μέτρα, το «Λούκι» είναι αρκετά απότομο και απαιτείται σχεδόν ελεύθερη αναρρίχηση. Στη συνέχεια, πιάνουμε τον αριστερό τοίχο και σκαρφαλώνουμε προσεκτικά.

Ανεβαίνοντας το "Λούκι"
Σε κάθε περίπτωση, ακολουθούμε τα κόκκινα βέλη και δεν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε δικές μας διαδρομές. Επίσης, πρέπει να δείξουμε προσοχή για τυχόν πέτρες από προπορευόμενους ορειβάτες, καθώς και να μη διώχνουμε εμείς πέτρες προς αυτούς που ακολουθούν. Και ξαφνικά… φτάνουμε στο πλάτωμα της ψηλότερης κορυφής της Ελλάδας, το «Μύτικα». Εννοείται ότι, την ίδια και μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να δείξουμε στην κατάβαση.

Πανοραμική άποψη των ψηλών κορυφών πό το "Σκολιό". Κάτω διακρίνονται τα "Καζάνια

2η διαδρομή («Γκορτσιά» «Πετρόστρουγκα» - «Οροπέδιο Μουσών»«Μύτικας»)

"Γκορτσιά"
Φτάνουμε με όχημα στη θέση «Γκορτσιά» ή Διασταύρωση, 12 χλμ. από το Λιτόχωρο, πάνω στο δρόμο που αδηγεί στα «Πριόνια». Ακολουθούμε το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι, με ΒΔ κατεύθυνση και κινούμαστε μέσα σε όμορφο δάσος οξιάς και ελάτης. Μετά από περίπου 2 ώρες πεζοπορίας φτάνουμε στη θέση «Μπάρμπα» (1.450 μ.). Το μονοπάτι αρχίζει να ακολουθεί Δυτική πορεία και η ανηφόρα γίνεται πιο έντονη και κουραστική.

Η "Πετρόστρουγγα"
Σε περίπου 2 ώρες φτάνουμε στη διασταύρωση προς τη σπηλιά του Ιθακήσιου, του ζωγράφου που έζησε για μεγάλα διαστήματα στο αγαπημένο του βουνό και το αποτύπωσε σε πολλά έργα του. Εδώ κοντά υπάρχει και πηγή, η τελευταία που συναντάμε μέχρι το «Οροπέδιο των Μουσών». Λίγο πιο πάνω συναντάμε τη θέση «Στράγγο» (1.910 μ.). Επόμενο χαρακτηριστικό σημείο η θέση «Πετρόστρουγκα» (2.000 μ.), όπου συναντάμε στάνες, όπως καταδεικνύει και το όνομά της.

Η θέα από τα "Σκούρτα". Στο βάθος ο "Λαιμός", το "Πέρσμα του Γιόσου" και το ¨Οροπέδιο των Μουσών". Πιο πίσω διακρίνεται το "Στεφάνι"
Συνεχίζουμε την πορεία μας στο μονοπάτι, ανάμεσα από τα ρόμπολα και τους πυκνούς θάμνους. Σιγά - σιγά η βλάστηση αραιώνει και μπαίνουμε στην αλπική ζώνη του Ολύμπου, στη θέση «Σκούρτα» (2.485 μ.). Από εδώ η θέα είναι καταπληκτική και ο Όλυμπος ορθώνεται επιβλητικός και μεγαλειώδης. Διασχίζουμε το χαρακτηριστικό πέρασμα «Λαιμός» και φτάνουμε στα «Καγκέλια». Ανεβαίνουμε το γεμάτο πέτρες μονοπάτι που μετά από 20 λεπτά μας φέρνει στο «Πέρασμα του Γιόσου», τη φυσική πύλη για το «Οροπέδιο των Μουσών».

Το καταφύγιο "Γιόσος Αποστολίδης", στα 2.760 μ.
Φτάνοντας στο «Οροπέδιο των Μουσών», η διαδρομή γίνεται πιο ομαλή, πάνω στο όμορφο αλπικό λιβάδι. Στο φυσικό πλατώ του οροπεδίου, θα συναντήσουμε δύο μονοπάτια. Το αριστερό θα μας φέρει, μετά από 30 λεπτά, στο καταφύγιο «Χρήστος Κάκαλος» (2.650 μ.) της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης, χωρητικότητας 18 ατόμων, ενώ το δεξιό στο καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης» (2.760 μ.) του Σ.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης, χωρητικότητας 80 ατόμων. (τηλ. 2310.224710). Τα δύο αυτά καταφύγια είναι αυθεντικά καταφύγια αλπικού βουνού.

Το "Στεφάνι", από το "Οροπέδιο των Μουσών". Διακρίνεται το καταφύγιο "Χρήστος Κάκαλος"
Η θέα από το «Οροπέδιο των Μουσών» είναι απίστευτή. Μπροστά μας ορθώνεται η επιβλητική κορυφή «Στεφάνι» ή «Θρόνος του Δία» (2.909 μ.), ίσως η πιο πολυφωτογραφημένη κορυφή της Ελλάδας και ακριβώς πίσω από το «Στεφάνι» μας προκαλεί ο «Μύτικας». Το οροπέδιο προσφέρεται και για… αντισκηνάδες.

Ξεκινώντας από το "Οροπέδιο των Μουσών" στα "Ζωνάρια".
Για την ανάβαση στο «Μύτικα», ξεκινάμε από το «Οροπέδιο των Μουσών», αφήνοντας δεξιά μας το καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης», και τραβερσάρουμε στα ξακουστά «Ζωνάρια». Πάνω και δεξιά μας έχουμε το βράχο του «Στεφανιού» και αριστερά μας το γκρεμό. Μετά από περίπου 30 λεπτά πεζοπορίας πάνω στο στενό μονοπάτι, φτάνουμε στη βάση του «Λουκιού», ακριβώς κάτω από το «Μύτικα». Η ανάβαση του «Λουκιού» που θα μας φέρει στην κορυφή του Ολύμπου, περιγράφεται στην 1η διαδρομή. Η διαδρομή από τη «Γκορτσιά» μέχρι το «Μύτικα» διαρκεί συνολικά περίπου 6 ώρες.


Τα "Πριόνια" και ο "Φασολάδας"
 Μία καλή πρόταση είναι, να ακολουθήσουμε τη 2η διαδρομή, να διανυκτερεύσουμε σε ένα από τα δύο καταφύγια στο «Οροπέδιο των Μουσών» και την επόμενη μέρα, πιο ξεκούραστοι, να επιχειρήσουμε την ανάβαση στο «Μύτικα» από τα «Ζωνάρια» και το «Λούκι» και η επιστροφή μας να γίνει, από την 1η διαδρομή, στα «Πριόνια». Στα «Πριόνια» μπορούμε να κάνουμε μία στάση στον «Φασολάδα», το ξύλινο ταβερνείο του βουνού, με σπεσιαλιτέ – τι άλλο; - αχνιστή φασολάδα!

Έξω από το καταφύγιο "Χρήστος Κάκαλος", με θέα το "Στεφάνι"
Τα καταφύγια του Ολύμπου αποτελούν ξεχωριστή εμπειρία. Το βράδυ, οι ιστορίες για το μυθικό βουνό και το «Μύτικα» δίνουν και παίρνουν, με τους παλαιότερους και πιο έμπειρους να έχουν τον πρώτο λόγο. Γίδα βραστή, φασολάδα και μακαρονάδα με κιμά αποτελούν το ιδανικό τελείωμα της ημέρας. Στις 10:30 το βράδυ κλείνουν τα φώτα. Το πρωί ξυπνήστε νωρίς και δείτε την πρώτη ηλιαχτίδα να ξεπροβάλλει από την Ανατολή. Το πρώτο φως της ημέρας λούζει με απίστευτα χρώματα το σχηματισμένο πρόσωπο του Δία πάνω στο πανέμορφο «Στεφάνι», που η φύση έμελλε να φτιάξει για να μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στο βουνό των Θεών.


Σε όλα αυτά να προσθέσουμε ότι ο Όλυμπος είναι δύσκολος και απρόβλεπτος. Η γειτνίασή του με το Αιγαίο, το τεράστιο ύψος του και η πυκνή βλάστηση δημιουργούν μικροκλίμα τέτοιο, που προκαλεί έντονα τοπικά καιρικά φαινόμενα. Μπορεί κανείς να ξεκινήσει με ζέστη από το Λιτόχωρο και να πετύχει καταιγίδα ή και χιόνι Αυγουστιάτικα στα ψηλότερα σημεία του βουνού. Είναι το μοναδικό ελληνικό βουνό, όπου χιονίζει περίπου επτά μήνες το χρόνο, με τη μέση θερμοκρασία, το καλοκαίρι, να διαμορφώνεται στους +5 βαθμούς Κελσίου και το χειμώνα στους -25. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είμαστε πολύ καλά προετοιμασμένοι, με τον κατάλληλο εξοπλισμό (ρούχα, νερό, τροφή, εφόδια ακόμα και για διανυκτέρευση στο ύπαιθρο), γιατί το βουνό θέλει προσοχή, σεβασμό, φυσική κατάσταση και πειθαρχία.

Καλή ανάβαση... στο μέλλον.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Παιχνίδι προσανατολισμού στον Υμηττό!!

Καλησπέρα & Χρόνια Πολλά!!!
Η Τ.Ε Αγίας Παρασκευής οργανώνει μια πολύ καλή δραστηριότητα την Κυριακή στον Υμηττό. Πολύ καλή ιδέα για δράση Κοινοτήτων. Επίσης καλή ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τις γνώσεις μας μικροί και μεγάλοι ΠAIΖΟΝΤΑΣ. Φτιάξτε την ομάδα σας και δηλώστε συμμετοχή!

Περισσότερα στο:
http://orienteeringhymettous.blogspot.com/

Κωνσταντίνος Μ. Χριστοφοράτος.
Αν.Τ.Ε Αμπελοκήπων