Η Μεγάλη Δράση Υπαίθρου της Κοινότητάς μας ήταν μια πορεία, ένα νεύμα προς την ανίχνευση, το νέο, το πραγματικό, το διαφορετικό, την πίστη και την συντροφικότητα.
Tο καλοκαίρι του 2011, για 17 αδέλφια ήταν η απαρχή μιας νέας, δυναμικής και προσκοπικής ζωής...
Όλοι ξέρουμε πως είναι η ζωή στην Κοινότητα. Μία μικρογραφία της ζωής μας. Οι χαρές αγκαλιάζουν τις λύπες μας, το καλό είναι κοντά με το κακό και όπως λέει και ο πεζογράφος από ένα άλλο νησί...
«Έτσι πλάστηκε από θεού ο άνθρωπος, να συνταιριάζεται με το κάθε τι, μα καλό είναι μα κακό. Αν δεν ήταν έτσι θα τρελαινόταν όλος ο κόσμος με τ’ ανεπάντεχα που τόνε βρίσκουν κάθε τόσο.»
Στρατής Μυριβήλης
Έτσι και η δική μας παρέα έγινε ένα, με την καθοδήγηση των μεγαλυτέρων και το κέφι των μικρότερων. Κάθε μέρα που πέρναγε η χαρά ερχόταν μαζί με την λύπη, η διασκέδαση μαζί με την κούραση, η νίκη με μια προσωρινή ήττα...
Πατήσαμε την κορυφή του Ψηλορείτη, περάσαμε τα φαράγγια της Αράδαινας και της Σαμαριάς, μάθαμε την Ιστορία ακούγοντας ανθρώπους αληθινούς, ντόπιους πονεμένους, μελετήσαμε την παραδοσιακή τέχνη του αργαλειού, φτιάξαμε και παίξαμε με την γλυκιά Κρητική λύρα, προσευχηθήκαμε στην εκκλησία, μέσα στην σπηλιά της Αβδούς, κωπηλατήσαμε, αναρριχηθήκαμε, κερδίσαμε εμπειρίες που θα μας συνοδεύουν μια ζωή...
Η Κρήτη, σαν καρποφόρο περιβόλι, μας καλοδέχτηκε. Ζήσαμε την σκληράδα, της αλλά και την φιλοξενία της...
Κάθε μέρα που πέρναγε σ' αυτήν τη δεκαήμερη πορεία μας στην Κρήτη, ένιωθα όλο και πιο πολύ την ανάγκη να μοιραστώ και να μεταδώσω στα δώδεκα παιδιά μου, αυτά που μας πραγματώνουν σαν Ανθρώπους και σαν Προσκόπους. Με ένα μικρό σημειωματάριο, ο καθένας από εμάς έγραφε καθημερινά τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, για τη μέρα που πέρασε. Κι εγώ, σαν απλός παρατηρητής, ζητάω από τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη, στην ασκητική, να αντλήσω δύναμη για να σας μεταφέρω στον τόπο και στην αίσθηση της δράσης μας.
"Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία· και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.
Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους!
Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος. έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Τούτη η αγωνία είναι το δεύτερο χρέος."
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που μας υποδέχτηκαν, μας αγκάλιασαν και μας βοήθησαν να γίνει αυτή η Δράση δυνατή για τα παιδιά...
Το συνθηματάκι που αφήσαμε στο Εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού στην Κορυφή του Ψηλορείτη:
"Μεγάλη Δράση ήρθαμε
το 37 στην Κρήτη
και ανεβήκαμε μαζί
εδώ στον Ψηλορείτη
δυο ώρες περπατούσαμε
μες το τρελό αγιάζι
μα έχουμε ψυχή Αετού
και διόλου δεν μας σκιάζει."
Με Αγάπη
Ο Αρχηγός σας
Βασίλης Κολυβάς
Υ.Γ.: κάντε μας Like στο
Facebook link
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου